دنیای من

یه سفر ۵ روزه بود ولی توش کلی چیز یاد گرفتم

۱. یه لحظه عصبانیت میتونه کل زحماتت رو ب باد بده

۲. تو کارت در حد عالیه و باید کنارش ب خودت مسلط باشی

۳. اطرافیانت بدون اینکه متوجه باشی تاثیر زیادی روی تو میذارن

۴. کم خوابی خیلی روی طرز فکرت تاثیر داره

۵. آدما اونی ک نشون میدن نیستن

۶‌. تاریخ میتونه دوباره تکرار بشه

۷.همیشه از زملن جلوتر باشه، حای همگام هم ن، جلو تر!

۸. رئیس خودتی مطیع نباش

دنیای من...

از جمله مواردی ک زندگی رو قشنگ میکنه اینکه ک بدونی هدف چیه و به کجا باید برسی. وقتی اینو توی ذهنت داشته باشی صبحا ک بیدار میشی کارایی رو انجام میدی ک ب اون هدف نزدیکترت میکنه، فرصت هایی ک در راستای اون هدف جلوی راهت قرار میگیره رو راحت تر میشناسی و شکارشون میکنی، آدمای اطرافت رو بر اساس همون هدفت گلچین میکنی و ...

همه اینا یه نظم خوبی ب زندگیت میده ک میتونی در کمال آرامش روی جزئیات نقشه ی رویاهات کار کنی:)♡

دنیای من...

یه حسایی هس ک هیچ وقت عادی نمیشن یعنی هرچقد دنیا تکرارشون کنه باز هم همون بوی اول رو ازشون میشنوی

مثل وقتایی ک مامانت قراره ازت دور بشه... مهم نیس چن بار قبلا اینو تجربه کردی، هردفه بیشتر از از دفعه ی قبل درد داره

بار اول ک نمیدونستم قراره چقد اذیت بشم درمورد رفتنش نظری نداشتم ولی بارهای دوم و سوم ک میدونستم چ طوفانی میخواد دریای درونم رو آشوب کنه بیشتر توی خودم گل غصه پرپر میکردم...

دنیای من...

من یه آدم عاشق روح های قدیمیم

همونایی ک توی پنجره های رنگی ، کابینت و کاشی های قدیمی آشپزخونه مامانجون اینا، حیاط خاله ز، چرخ خیاطی خاله ف، کیف سی دی دایی ا، عروسکای ن، سفره های قدیمیمون، آینه جهاز مامانم، حوض حیاط آقاجون ع، موهای مشکی بابام و... پیدا میشن:)♡

دنیای من...

داشتی می جنگیدی، داشتن بهت میخندیدنداشتی تلاش میکردی، داشتن بهت میخندیدنداشتی کمک میخواستی، داشتن بهت میخندیدنداشتی دست و پا میزدی، داشتن بهت میخندیدناما...الان تو اینجاییاین بالا ایستادی و داری ب این میخندی ک از این بالا چقد همشون ریز دیده میشن :)میخوام اینو بدونی ک این آدما حتی از نزدیک هم کوچولو دیده میشن اینقد کوچیکن ک کائنات حتی زحمت حذف ک ردن اینارو بخودش نمیده. پس کار خودتو بکن و برو جلو و بهشون محل نده ^-^♡ دنیای من...

و امروز پایان ترم ۵این ترم خیلیییییییی کش اومد و البته هنوز یه امتحان دیگ مونده ک باید بدم. قرار بود امروز برم امتحانشو بدم ولی وقتی استادش اعلام کرد تا ۱۵شهریور وقت داریم منم بیخیال شدم فعلااینقد استرس تحویل کار عملی و امتحان امروز رو داشتم ک نمیتونستم نفس بکشم. تو خونه هم ک فقط من و مینا بودیم و اونم انگار فهمیده بود ک مامان نیس حرف نمیزد و افسرده شده بود. همش نگرانشم. نگران همه ی اکول پکولامونم. کاشکی میشد همشونو با خودمون اینور و اونور ببریم.الان توی اتوبوسم ب سمت "مزینان خودم" :)♡ آخرین بار عید ۱۴۰۱ رفتم اونجا. وسط امتحانا ایتقد دلم برای اونجا تنگ شده بود.خیلی خوشحالم ک دارم میرم پیش مامانم (یجوری دارم میگم ک انگار کلا جدا از هم زندگی میکنیم دنیای من...

یه استاد انقلاب داشتیم ک یه بار حرف قشنگی زد

گفت توی تاریخ هرجایی هرکسی ذره ای کوتاه اومده آخرش کمرش رو شکستن...

هر روز ک میگذره بیشتر دارم تاریخ رو توی لحظه های الانم حس میکنم

دنیای من...